Rozdział 9.

WAŻNE !! + DOTYCZY TEGO ROZDZIAŁU.

W Rozdziale, jest napisane, że było po 21, a Harry czytał list.

Otóż, jak wszyscy wiemy o 21 jest już ciemno, ale..

W opowiadaniu obecnie jest lato, a w ciągu lata około 21 

jest jeszcze w miarę widno, więc proszę się o to nie czepiać. XD

*Melanie*

- Tak bardzo Cię kocham Niall - uśmiechnęłam się do niego słodko.

- Ja Ciebie bardziej dziubasku - wypowiedziawszy te słowa, chłopak zaśmiał się głośno, po czym nasze usta złączyły się w pocałunku. Gdy tylko oderwaliśmy się od siebie dostrzegłam Harry'ego opartego o framugę drzwi. 

- No to mamy kłopoty - Wyszeptałam do reszty i nie musieliśmy długo czekać, aby moje słowa się potwierdziły. Zielonooki, szedł w naszą stronę z wściekłą miną i zaciśniętymi pięściami.

- Wyjaśni mi to ktoś? - Zapytam lodowatym tonem, nie odrywając oczu ode mnie i Niall'a. Uniósł lekko swoją lewą brew do góry, oczekując wyjaśnień. - Albo nie, wiecie, co? Melanie sama mi to wyjaśni. Sądzę, że na was już pora. - Popatrzył wymownie na resztę, a oni nic nie mówiąc podnieśli się ze swoich miejsc i zaczęli iść w stronę wyjścia. Oh, serio!? Teraz tak po prostu wyjdą i zostawią mnie z tym samą? Gdy byli już przy wyjściu Zayn odwrócił się w moją stronę i bezgłośnie szepnął - powodzenia. Taa, dzięki, przyda się. 

- Więc? Co masz mi do powiedzenia? - Jego głos był tak spokojny, że aż przerażający. Postanowiłam nie przedłużać i opowiedzieć mu cały dzisiejszy wieczór, przecież nic takiego szczególnego się nie stało.

Gdy tylko ujrzeliśmy na ekranie telewizora napisy końcowe, zaczęło nam się okropnie nudzić, a że w międzyczasie skończyliśmy pić także wino, przyniesione przez Zayn'a, wspólnie postanowiliśmy, że skoro już mamy butelkę, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby w nią pograć i tak się wszystko zaczęło. Co jakiś czas chichotaliśmy głośno, gdy odpowiadaliśmy na pytania, związane z wybraniem "prawdy" w grze, a już szczególnie nie mogliśmy się powstrzymać od śmiechu, gdy ktoś wybierał "wyzwanie". Więc gdy butelka, którą kręcił, Niall, zatrzymała się na Zayn'ie, a on wybrał wyzwanie, blondyn zaśmiał się i powiedział, że ma zrobić coś seksownego. Mulat, szepnął coś na ucho, Cam, po czym usłyszeliśmy jej głos.

- Bardzo Cię kocham Zayn - powiedziała Cam, uśmiechając się do niego słodziutko. 

- Ja Ciebie bardziej dziubasku - odpowiedział jej chłopak, po czym ich usta złączyły się w długim pocałunku. Gdy tylko oderwali się od siebie chłopak powiedział, że właśnie seksownie pocałował swoją dziewczynę, na co ponownie wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Teraz przyszła kolej kręcenia butelką, Zayn'a. Przedmiot zatrzymał się na mojej osobie, na co mulat zaśmiał się chytrze i powiedział, że mamy z Niall'em zrobić to samo, co oni z Camilą przed chwilą. Żadne z nas, nie chciało się na początku zgodzić, ale z upływem paru minut, doszliśmy do wniosku, że to tylko zabawa.

- I resztę już widziałeś, nic z tego, co zrobiliśmy nie było naprawdę - Powiedziałam do Harry'ego, a on odetchnął z ulgą i objął mnie w tali. - Co Ty robisz? - Zapytałam niemiło i strąciłam jego rękę.

- Przytulam się do Ciebie - uśmiechnął się, przyciągając mnie do siebie i ponownie umieścił swoje dłonie na mojej tali, po czym wtulił się we mnie delikatnie. Stałam przed nim zszokowana jego zachowaniem, nie wykonując żadnych ruchów. I nagle w mojej głowie pojawiło się wspomnienie, wspomnienie Nathana, który jeszcze niedawno przytulał mnie pod fontanną, zanim pojawił się Harry i nie zaczął go bić.

- Harry.. - Zaczęłam cicho. - Powiesz mi, czemu zabiłeś Nathana? - To pytanie uleciało z moich ust, zanim zdążyłam je przemyśleć.

*Harry*

- Harry.. - Usłyszałem jej cichutki głosik - Powiesz mi, czemu zabiłeś Nathana? - Zapytała i od razu zesztywniała. Boi się mnie? Kurwa. Ona nie może się mnie bać, musi mi zaufać, a żeby do tego doszło musi poznać, całą prawdę. W końcu i tak miałem jej to wytłumaczyć, więc czemu miałbym teraz tego nie zrobić.

- Dobrze, powiem Ci - Moje słowa chyba ją zaskoczyły, ponieważ jej oczy lekko się rozszerzyły. Usiadłem na kanapie i pociągnąłem ją za sobą, aby usiadła, obok, gdy już to zrobiła, objąłem ją ramieniem i zacząłem mówić. 

- Widzisz Mel.. Znałem go już sporo wcześniej, ale jako niejakiego Marka Jefferson. Był najlepszym przyjacielem mojej dziewczyny. - Mel, gdy tylko usłyszała słowa / moja dziewczyna / odsunęłam się ode mnie, ale ponownie ją przyciągnąłem bliżej siebie - Zostań tutaj, zaraz się dowiesz się także o niej. - Posłałem jej wymuszony uśmiech. - Miała na imię Rebecca i była śliczną blondynką o niebieskich oczach. Właściwie to była nawet trochę podobna do Twojej przyjaciółki, Camilii. Gdy się poznaliśmy miałam szesnaście lat, a ja byłem o rok starszy. Spotykaliśmy się przez pół roku, po czym postanowiliśmy zostać parą. - Uśmiechnąłem się lekko, na wspomnienie dnia, w którym zgodziła się zostać moją dziewczyną - Tego samego dnia, nie tylko została moją dziewczyną, ale także poznała Marka, czy jak wolisz Nathana. Od razu się zaprzyjaźnili, a ja od samego początku mu nie ufałem, wydawał mi się jakiś podejrzany, jak się okazało później to były słuszne obawy. W dniu naszej drugiej rocznicy posprzeczaliśmy się o jakieś błahostki, była bardzo uparta, tak samo jak Ty - Uśmiechnąłem się do niej, a ona gestykulowała dłonią, abym kontynuował - Gdy ode mnie wychodziła, powiedziała jeszcze, żebym jej nie szukał i że wróci późno, bo teraz musi pomyśleć. Nie wyszedłem za nią, nie chciałem jej jeszcze bardziej denerwować. Pojechała do niego, zawsze tak robiła jak się kłóciliśmy, twierdziła, że tylko on jej zawsze słuchał i tylko on mógł ją pocieszyć po kolejnej kłótni. Gdy nie wróciła do 21, martwiłem się coraz bardziej, postanowiłem jechać do niego, żeby ją odebrać. Gdy byłem na miejscu, powiedział, że Reb wyszła od niego prawie dwie godziny temu. Wróciłem do siebie, a że u mnie jej nie było, pomyślałem, że pewnie poszła w swoje ulubione miejsce,  które znajduję się, kawałek za moim domem. Już na początku ścieżki, w tamto miejsce znalazłem list, który był zaadresowany do mnie. Bez problemu rozpoznałem jej pismo. Otworzyłem go i idąc dalej, zacząłem czytać treść.

Harry.

Nie chce, żebyś się załamywał po tym, co zaraz przeczytasz, pragnę, 

abyś był szczęśliwy, pomimo tego wszystkiego, pomimo wszystkich 

naszych kłótni, bardzo Cię kocham, pamiętaj. Dzisiaj przesadziłam, wiem. 

Gdybym tylko wiedziała, że tak to się skończy nigdy bym od Ciebie nie wyszła. 

Nigdy nie pojechałabym do NIEGO. 

- List, w niektórych miejscach miał lekko rozmazany tusz długopisu, co świadczyło o tym, że pisząc go płakała. Z każdym kolejnym zdaniem napisanym przez nią, miałem coraz gorsze przeczucia - Powiedziałem i zacząłem kontynuować.

Ufałam mu, Harry. Myślałam, że jak zwykle mi pomoże, jednak on zaczął Cię obrażać, wyzywać od najgorszych, chciałam od niego wyjść, jednak 

uniemożliwił mi wyjście, stając przed drzwiami. 

On zaczął się do mnie dobierać, mówił jak bardzo mnie kocha, 

że to z nim powinnam być, a nie z Tobą, że on nigdy by mnie nie skrzywdził, 

ale zrobił to.. Skrzywdził mnie. On mnie zgwałcił.. 

Powiedział, że robi to z miłości, żebym zrozumiała, ze z nim mi będzie najlepiej.

Po wszystkim, po prostu od niego uciekłam, przez ponad godzinę,

siedziałam tutaj płacząc i myśląc, o tym, dlaczego mnie to spotyka.

Harry.. Ja przepraszam.. Jeszcze raz, za wszystko.

Nie mogę tak dłużej żyć, nie mogę żyć, z myślą, że on mnie zgwałcił.

Wybacz mi.

 Na zawsze Twoja, Rebecca.

- I właśnie wtedy dotarłem na miejsce, to, co zobaczyłem było spełnieniem najgorszego koszmaru. Jej sylwetka zwisała bezwładnie z gałęzi jednego z drzew, powiesiła się. Rozumiesz!? Popełniła samobójstwo! Przez niego Mel! - Na końcu zdania mój głos się załamał, a z moich oczu leciały łzy i gdy spojrzałem na brunetkę, ujrzałem, że ona równie płacze.

- Harry.. Ja przepraszam, nie wiedziałam - Wyszeptała tak cicho, że nie byłem pewny, czy mówi to naprawdę czy tylko mi się wydaję.

- Nie miałaś prawda wiedzieć - odpowiedziałem - Dlatego taki jestem - Dodałem jeszcze. - Dlatego zabijam ludzi, to wszystko przez niego. Tak długo go szukałem i kiedy powiedziałaś, że się przyjaźnicie, wszystko do mnie wróciło, wszystkie wspomnienia, które tak długo chciałem wyrzucić z mojej głowy. Straciłem już Rebeccę, nie mogłem stracić też Ciebie - Wyszeptałem. - Bądź przy mnie, Mel. Proszę.

- Jestem przy Tobie, Harry - przytuliła mnie mocno do siebie. - I będę tak długo, jak tylko Ty będzie tego chciał. - Popatrzyłem jej w oczy i nie mogłem się już dłużej powstrzymać, musnąłem delikatnie jej usta, swoimi.

--------------------------------------------------------------------------

Poprzedni nie dość, że był opóźniony to jeszcze dość krótki dlatego wstawiam już następny. :3

Co myślicie o tym rozdziale? ;)

CZYTASZ = SKOMENTUJ <3