Rozdział 6.

Ten rozdział jest ze specjalną dedykacją dla Victoria Forever . <3

Dziękuje, że komentujesz każdy rozdział, czasami nawet więcej niż jeden raz.
Dziękuję, że w ogóle tak się tutaj udzielasz <3
Może chociaż tak Ci się będę mogła odwdzięczyć :*
----------------------------------------------------------------------------------------------
KOMENTUJCIE. <3
TWÓJ KOMENTARZ = MOJA MOTYWACJA.
MOJA MOTYWACJA = SZYBCIEJ NASTĘPNY.
----------------------------------------------------------------------------------------------

Nie wiedziałam, co wstąpiło w Harrego, czyżby był zazdrosny? Nie.. To niemożliwe. Stałam w miejsc przez kilka minut, oszołomiona tym widokiem. Pierwszy z naszej trójki oprzytomniał Zayn, zrzucając się w stronę przyjaciela i odciągając go od Nathana. Niestety to nie przyniosło większego efektu, ponieważ zielonooki wyrwał mu się i nadal okładał pięściami chłopaka, z którym przed momentem się przytulałam. Musiałam coś zrobić.
- Harry - Zaczęłam cicho - To tylko mój przyjaciel nie musisz być zazdrosny - Te słowa wypadły z moich ust zanim zdążyłam to przemyśleć, ale poskutkowało. Lokaty odwrócił się w moją stronę, ale nadal nie puścił chłopaka i nagle zaczął się histerycznie śmiać, co nie ukrywam trochę mnie przeraziło.
- Zazdrosny? O Ciebie? - Wybuchnął jeszcze głośniejszym śmiechem - Chyba śnisz, kochanie. - Prychnął - My się znaliśmy już wcześniej, prawda Mark? - Zwrócił się w stronę pobitego.
- On ma na imię Nathan - Poprawiłam go, a Harry znowu zaniósł się śmiechem i jego wzrok ponownie był na mnie.
- Zależy jak Ci się przedstawił - mrugnął do mnie, a minutę później wepchnął Nathana do swojego samochodu i odjechali.
Zamurowało mnie. Co miało oznaczać "Zależy jak Ci się przedstawił"? To pytanie cały czas zajmowało moją głowę. Nawet nie zwróciłam uwagi, kiedy Zayn odwiózł mnie pod dom Harrego i już byłam w swoim pokoju. Ciągle zastanawiała mnie ta cała sytuacja. Harry bijący Nathana i mówiący, że znał go już wcześniej. Tylko wspomniał, że miał na imię Mark. Czyżby Nathan mnie okłamywał? Niemożliwe.. Miałam dość. Naprawdę ten dzień był okropnie długi i męczący. Teraz marzyłam, tylko o długim śnie. Przebrałam się w pidżamę i ułożyłam na łóżku. Byłam pewna, że i tak nie zasnę przez ilość negatywnych wrażeń z dzisiejszego dnia, ale po piętnastu minutach już odpłynęłam do krainy Morfeusza. *

Obudził mnie hałas dochodzący z korytarza, leniwie podniosłam się z łóżka. Otworzyłam drzwi i ujrzałam Harrego kompletnie pijanego, który gubił i jednocześnie potykał się o swoje ubrania. Cała sytuacja z Nathanem poszła w niepamięć, gdy go takiego zobaczyłam. Szczerze to zrobiło mi się go szkoda, chociaż wiadomo.. Mógł tyle nie pić. Podeszłam do niego.

- Chodź Harry. Pomogę Ci. - Objęłam go w tali, a jego rękę przerzuciłam sobie przez ramię, aby łatwiej mi było go utrzymać.

- Nie chce. - Oburzył się. - No chyba, że dasz mi buziaka. - Uśmiechnął się zalotnie, co w jego stanie wyglądało komicznie. 

- Harry! Nie marudź. - Ciągnęłam go w stronę jego pokoju, co nie było łatwe, bo chłopak się opierał.

- Nie podnoś na mnie głosu! - Krzyknął. Znam go zaledwie trzy dni, a jego zmiany nastrojów są już uciążliwe. - Dasz mi buziaka i koniec! Musisz robić, co każe! 

- No dobra.. Jeden buziak. - Wymamrotałam niepewnie, a na jego twarzy od razu zagościł słodki uśmiech. Znowu zmiana nastroju. Gorzej niż baba w ciąży. * Jego usta, z każdą sekundą były oraz moich. Nie chciałam tego pocałunku. Śmierdziało od niego wódką, a to nie jest zbyt zachęcające. Jednak nie miała wyjścia. Przypomniało mi się, że podobna sytuacja miała miejsce dziś rano i wtedy nie miałabym nic, przeciwko, ponieważ Harry jest naprawdę pociągający, poza tym zrobienie na złość jego "dziewczynie" byłoby fajne. Zaśmiałam się z siebie w duchu i spojrzałam na Harrego. Nasze wargi dzieliła dosłownie minimalna odległość, kiedy nagle głowa Harrego opadła i jego usta wylądowały na mojej brodzie. Chłopak usnął na stojąco. Odetchnęłam z ulgą. Cudem dotaszczyłam go do jego pokoju i położyłam na łóżku, po czym zostawiając go samego, udałam się do swojego pokoju i zasnęłam. * W środku nocy ponownie obudziły mnie odgłosy dochodzące z korytarza. Usłyszałam, że na korytarzu Harry rozmawiał z kimś przez telefon. Spojrzałam na zegarek - wpół do trzeciej. Zielonooki mówił coś o załatwieniu sprawy z Markiem oraz, że zaraz przyjdzie na miejsce i się go pozbędzie. Miałam wielką nadzieję, że nie chodziło mu o Nathana, ale wolałam to sprawdzić. Szybko związałam włosy w kucyk i założyłam ubrania (bez czapki i bluza cała czarna, bez napisu). Założyłam kaptur na głowę i postanowiłam śledzić Harrego w razie gdyby się okazało, że to jednak mój przyjaciel może mogłabym mu pomóc. 

WŁĄCZ.

Wyszłam po cichu na korytarz i zauważyłam, że lokaty, właśnie wychodził tylnymi drzwiami od domu. Zrobiłam to samo, co on, a Harry skierował się w stronę lasu, który teraz, gdy jeszcze było ciemno wydawał się bardzo mroczny i upiorny. Musiałam trzymać dystans, aby mnie nie zauważył, ale nie mogłam iść też zbyt wolno, aby go nie zgubić. Zielonooki szedł wąską, krętą ścieżką znajdującą się dokładnie pośrodku lasu, a ja podążałam kawałek za nim. Już w połowie drogi, stwierdziłam, że to nie był dobry pomysł. Trzeba było zostać w domu. Już chciałam wrócić, gdy ścieżka się skończyła, a Harry wszedł do opuszczonego magazynu, w którym nie było ani drzwi, ani okien. Powoli podeszłam do dziury po jednym z okien i starałam się stanąć tak, aby nikt mnie nie zauważył i żebym jednocześnie miała dobry widok na całą sytuacje. Od razu ujrzałam Nathana przywiązanego do krzesełka, z zaklejonymi ustami. Nie miał na sobie koszulki, więc dokładnie widziałam wszystkie rany, na których znajdowała się zaschnięta krew, z niektórych jeszcze leciała powoli świeża krew. Zakryłam usta dłonią, kiedy Harry podszedł do niego z nożem w ręce, robiąc przecięcie na jego brzuchu i następne na klatce piersiowej. Pojedyncze łzy kapały z moich oczu, podczas gdy Harry robił coraz to nowsze rany na ciele mojego przyjaciela. Widziałam, że jego usta się poruszają, lecz nie mogłam usłyszeć, co mówił, ponieważ znajdowałam się za daleko od nich. Lokaty uśmiechnął się złowrogo i zrobił kolejne nacięcie zaczynające się na barku, a kończące przy nadgarstku Nathana. Ten złowrogi uśmiech był inny, niż ten, którym obdarował mnie wczoraj. Teraz umiałam dostrzec tą różnice, ten był prawdziwy, przepełniony nienawiścią. Łzy z moich oczu lały się już strumieniami. 

- To koniec Mark! - Krzyknął Harry i wyjął z zza paska spodni broń, wymierzając w Nathana bronią oddał strzał. Krzesło, na, którym siedział chłopak przewróciło się, a w jego klatce piersiowej dokładnie w miejscu, w którym znajdowało się serce, była ogromna rana, z której w nieprawdopodobnym tempie sączyła się krew. Pisnęłam, nadal mając zakryte usta dłonią, jednak pisk był wyraźnie słyszalny. Wtedy oczy Harrego powędrowały na moją postać, można było w nich dostrzec jedynie furię. Niewiele myśląc, odwróciłam się do niego plecami, modląc się by nie strzelił także do mnie i pognałam prosto do lasu, niestety pod wpływem chwili nie wbiegłam na ścieżkę i teraz musiałam biec przed siebie myśląc tylko o tym, żeby uciec jak najdalej od niego. Mówił, że jest mordercą, ale myślałam, że to tylko takie gadanie, żebym się go bała. Teraz zdecydowanie się go bałam. Biegłam na oślep, co jakiś czas odwracając się za siebie, aby sprawdzić, jakie mam szanse na ucieczkę. Z każdą chwilą były coraz mniejsze, a on był coraz bliżej mnie. Przyśpieszyłam i właśnie wtedy potknęłam się o wystający korzeń drzewa i upadłam tracąc przytomność. Ponownie w przeciągu kilku dni pochłonęła mnie ciemność..

----------------------------------------------------------------------------

No i koniec tego rozdziału. :3

PRZEPRASZAM, ŻE DODAJĘ TAK PÓŹNO, 

ALE MIAŁAM CIĘŻKI DZIEŃ :c

Jak myślicie czemu Harry, mówił do Nathana Mark? ;p

Nadal nie wiem czy zawieszę czy nie :x 
jeśli nie to rozdziały i tak będą najprawdopodobniej tylko w piątki.

KOCHAM WAS . <3

i dziękuje wszystkim, którzy komentują <3 

to dla mnie wiele znaczy i bardzo motywuję do pisania, żeby was nie zawieść.

CZYTASZ = SKOMENTUJ . <3