Rozdział 1.

W komentarzach pojawiły się " spory " o moje błędy, dlatego z góry za nie przepraszam !

OBECNIE :

Właśnie skończył się pogrzeb Jonathana, wszyscy zaczęli się pomału rozchodzić. Też musiałam się zbierać, miałam pracę, mój szef jest okropnym kutasem i cudem wybłagałam dwie godziny wolnego. Opuściłam cmentarz, wsiadłam do samochodu i pojechałam do mojej " ukochanej " pracy. Nienawidzę jej, ale w dzisiejszych czasach ciężko cokolwiek znaleźć, a ja musiałam się jakoś utrzymać. Szczególnie teraz, kiedy zostałam sama. Było już dobrze po 19, czyli za dwie godziny mamy zamknięcie. Zostałam sama bo Camila, moja koleżanka z pracy się rozchorowała, a szef jak to szef.. Niczym się nie przejmuje, byle mieć duży utarg, ale od tego przecież miał mnie i Camilę. Ruch był dość sporo, więc szybko minął mi czas i zostało 15 minut do zamknięcia. Ścierałam stoliki, gdy dzwonek nad drzwiami zakomunikował mi, że ktoś przyszedł. Odwróciłam się i ujrzałam czterech chłopaków w ciemnych ubraniach, dziwnie mi się przypatrywali. Trochę mnie to zaniepokoiło, ale byli gośćmi, musiałam ich obsłużyć.
- Co podać ? - zapytałam grzecznie, nawet na nich nie patrząc. Szczerze mówiąc trochę mnie onieśmielali, gdy tak lustrowali mnie wzrokiem, od góry do dołu i odwrotnie.
- Jesteś siostrą Jonathana Parkera, prawda? - zapytał chłodnym tonem, chłopak o ciemnej karnacji.
- T..t..tak - wyjąkałam, może to dziwne, ale przerażał mnie i fascynował jednocześnie.
- Nie będę owijał w bawełnę, Twój brat był ćpunem, miał sporo długów, był nam winny sto tysięcy dolarów.
- Ćpunem !? Chyba nie mówicie o moim bracie. - odpowiedziałam
- Kochanie nie ma mowy o żadnej pomyłce. - zaśmiał się perfidnie.
- No dobrze.. Ale co ja mam wspólnego z jego długami ? - spojrzałam mu w oczy.
- Jak to co ? - ponownie się zaśmiał - Skoro on nie żyje, a Ty jesteś jego ostatnią rodziną, musisz spłacić dług.
- Nie mam tylu pieniędzy ! Nie mam nawet połowy tego ! - łzy zaczęły płynąc po moich policzkach.
Mulat pociągnął mnie za włosy i wysyczał, że mam się uspokoić, albo mi wpierdoli. Bałam się go, w sumie to bałam się ich wszystkich, ale on mnie przerażał najbardziej. Chłopak zaczął mówić do reszty :
- Weźcie pieniądze z kasy, a my poczekamy w samochodzie.
Trochę się uspokoiłam jak wspomniał o czekaniu w samochodzie, już myślałam, że da mi spokój, kiedy dotarł do mnie sens jego słów. Powiedział poczekaMY, a nie widzę tu nikogo innego. Czyli chodziło o mnie.. Nagle, jakby czytał w moich myślach, pociągnął mnie za włosy, do dużego czarnego samochodu i wepchnął na tylne siedzenie, siadając obok, zakuł mi ręce w kajdanki i powiedział, że będzie lepiej dla mnie, jak będę siedzieć cicho. Niedługo po tym wróciła reszta jego "ekipy" (?) i odjechaliśmy spod kawiarni zostawiać ją otwartą. Szef mnie zabiję, zwolni i jeszcze raz zabiję. - Czym tym się przejmujesz dziewczyno !? - krzyczałam na siebie w myślach. - Jedziesz samochodem z czterema obcymi chłopakami, nie wiedząc jakie mają plany względem Ciebie, a przejmujesz się szefem !? Z moich zamyśleń wyrwał mnie głos jednego z moich porywaczy.
- Jak masz na imię słoneczko ? - zapytał blondyn, o ślicznych niebieskich oczach, odwracając się w moją stronę.
Postanowiłam mu nie odpowiadać, czemu niby mam z nimi rozmawiać ?
- Odpowiadaj ! - Mulat znowu pociągnął mnie za włosy.
- Melanie. - wyszeptałam, dławiąc łzy.
- Jestem Niall. - odpowiedział blondyn. - To jest Louis - pokazał na chłopak, który prowadził samochód. - Ten chłopak po Twojej lewej to Liam, a po prawej, który ciągnie Cię za włosy to Zayn; Zayn puść ją już - zwrócił się do niego, na co tamten przewrócił oczami, ale mnie puścił. - Ładna jesteś - skomentował Niall - Ciekawe za ile pójdziesz - uśmiechnął się krzywo i odwrócił się ponownie do przodu.
Za ile pójdę !? O co mu chodziło ? Zaczynam się coraz bardziej niepokoić. Naglę samochód gwałtownie się zatrzymał, a Liam ( chyba tak miał na imię ten chłopak ) zaczął rozpinać mi kajdanki. Wysiedliśmy z samochodu i od razu rozpoznałam to miejsce, byliśmy przed jednym z najekskluzywniejszych klubów w mieście. Zayn popchnął mnie w stronę wejścia, w środku było sporo osób i zauważyłam dużo kolejkę do jakiś bocznych drzwi, od razu zaczęłam się zastanawiać co tam się znajduję, nie musiałam zbyt długo czekać bo skierowaliśmy się w tamtą stronę. Zaczepił nas jakiś stary, obleśny typ.
- Nowy towar ? - zapytał Zayna, patrząc na mnie i śliniąc się. - chłopak mu przytaknął i uśmiechnął się głupio. Naglę drzwi się otworzyły i wszyscy zaczęli wchodzić do pomieszczenia, było tam dużo krzeseł, a na środku stała scena, na którą po chwili zostałam wepchnięta. Rozmyślałam nad słowami tego starego faceta, ale naglę usłyszałam wypowiedź Nialla
- Chyba wszyscy znają zasady, ale dla przypomnienia. Oczywiście wygra, ten który zaproponuję największą sumę. Wylicytowana dziewczyna, będzie wam sprzątać, gotować, sypiać z wami, wszystko co tylko zachcecie. Ogólnie będzie spełniać wszystkie wasze zachcianki, bez żadnego sprzeciwu. Dzisiaj mamy dla was tylko jedną dziewczynę, ale za to jaką - zaśmiał się .
Nie mogłam uwierzyć w to co słyszałam, zaczęłam współczuć dziewczynie, która miała zostać potraktowana w ten sposób, jak można kogoś sprzedać !? Przecież to nieludzkie. Naglę zostałam wypchnięta na scenę i blondyn znowu, zaczął mówić :
- To jest Melanie , jej brat był nam winny sto tysięcy dolarów, więc od takiej sumy zaczniemy. - wskazał na mnie, a ja się rozpłakałam, gdy dotarło do mnie, że to a jestem dziewczyną na sprzedaż .

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

No to rozdział pierwszy dodany. ;) 

Mam nadzieję, że chociaż trochę się wam spodoba.

Miał być Harry, ale jednak pojawi się dopiero w rozdziale 2. 

I JESZCZE JEDNO

w zakładce Bohaterowie pojawiła się Camila i Szef Mel.

CZYTASZ = SKOMENTUJ <3